Uprawa łubinu jako siderata

Siderata: funkcja i cechy

Siderata to rośliny, które uprawia się przede wszystkim w celu poprawy stanu gleby.

Niektóre z nich mogą być przydatne dla ludzi w innych właściwościach, na przykład jako rośliny lecznicze lub korzenne. Jednak ta inna funkcja jest zwykle wyrażana nieznacznie, ponieważ technologia nawożenia gleby wymaga całkowitej orki całej zielonej masy zielonego nawozu.

Technologie naturalnego wzbogacania gleby pojawiły się nie tak dawno temu, kiedy ludzie zdali sobie sprawę, że nawozy mineralne to nie panaceum, ale miecz obosieczny. Dokładniej byłoby powiedzieć, że takie technologie nie powstały, ale odrodziły się. Wywodzą się z tradycji uprawy parowej. Wraz z przejściem na najbardziej intensywne użytkowanie gleby pozostawienie działek na odłogowaniu stało się nieopłacalne: ziemia nie tylko na chwilę wychodzi z obiegu, ale nadal wymaga czasu i zasobów, aby ją uprawiać.

Istotą systemu parowego jest to, że obszar ten nie jest obsadzony przez jeden sezon lub jego część. Uniesioną trawę zaorano kilka razy w sezonie. Bardziej złożona i kosztowna wersja systemu parowego polega na tym, że po wiosennej orce chwastów wyhodowanych wysiewa się rośliny zielonego obornika, które zaoruje się bliżej jesieni. W regionach, w których lato jest długie, możesz zrobić do trzech takich zaciągnięć.

Główną zasadą systemu parowego jest orka w zielonych roślinach, które nie zaczęły kwitnąć. Jego skuteczność polega na tym, że rozwiązuje się jednocześnie dwa zadania - ulepszanie gleby i zwalczanie chwastów.

Wraz z systemem parowym zawsze stosowano rośliny pomocnicze, sadzone obok głównych upraw. Najczęściej były to rośliny strączkowe, które samą swoją obecnością wzbogacały glebę w azot. Tak więc stosowanie zielonego nawozu jest zapomnianą starą rzeczą.

Łubin i jego właściwości

Zwykle rośliny jednoroczne są używane jako nawozy zielone. Wśród nich prym wiodą rośliny strączkowe.

Łubin to rodzaj roślin należących do rodziny roślin strączkowych. Jest zróżnicowany i reprezentowany przez następujące formy życia: jednoroczne i byliny zielne, karłowate, karłowate, a nawet krzewy. Oczywiście syderat łubinu powinien być ziołem, najlepiej jednorocznym. Głównym warunkiem wyboru gatunku do tych celów jest szybki wzrost i duża biomasa, zgromadzona w pierwszym okresie jego życia.

Łubin jest bogaty w białko, które zawiera do 50% suchej masy rośliny. Białko jest związkiem azotowym. W glebie podczas rozkładu białka szybko stają się łatwo dostępne dla roślin przez azotany i azotyny. I to jest właśnie to nawóz azotowy.

Nasiona łubinu można spożywać przez ludzi. Jednak ta tradycja nie jest zbyt powszechna w naszych czasach. Najczęściej używany jest jako roślina ozdobna i pastewna.

Ta roślina, podobnie jak wszystkie rośliny strączkowe, wchodzi w symbiozę z bakteriami guzkowymi. Otrzymują z niej cukry niezbędne do procesu przemiany azotu atmosferycznego w azotany. Bakterie uwalniają nadmiar azotanów do środowiska. Roślina zużywa te odrzucone azotany bezpośrednio z guzków, a także z gleby. W ten sposób łubin dwukrotnie wzbogaca glebę w azotany - gdy są uwalniane z guzków i gdy w glebie rozkłada się zielona masa.

Faktem jest, że białko jest nie tylko bogate w azot. Różne białka zawierają siarkę, żelazo, fosfor i inne pierwiastki. Jest ich oczywiście znacznie mniej niż azotu, ale są to pierwiastki śladowe, jest ich tak dużo.

Ponadto obecność dużej ilości łatwo rozkładającej się materii organicznej w glebie stymuluje rozmnażanie się wolno żyjących bakterii wiążących azot, a także wszystkich organizmów, które rozkładają martwą materię organiczną na materię nieorganiczną. W rezultacie gleba staje się luźna, wodochłonna i naturalnie bogata w minerały.

Zasady uprawy łubinu jako obornika zielonego

Łubin jest bardzo piękny i uprawianie go jako rośliny ozdobnej jest przyjemnością. Jednak w tym przypadku nie możesz pozwolić, aby roślina zakwitła. Będzie trzeba go owinąć przed pojawieniem się pąków lub na wczesnym etapie pojawiania się kwiatów.

Uprawiając łubin do nawożenia, musisz przestrzegać następujących zasad:

1. Konieczne jest zaoranie łubinu w glebie, biorąc pod uwagę jego cechy. Jeśli gleba jest niepłodna i słabo uprawiana, należy orać głębiej, aby utworzyć dobrą i głęboką żyzną warstwę. W glebie uprawnej o dobrej strukturze konieczne jest sadzenie roślin na głębokość około 8 cm, w takim przypadku lepiej jest starać się układać fitomasę w nieciągłej warstwie. Optymalna grubość takiej warstwy biomasy nie powinna przekraczać 6 cm.
2. Łubin lepiej jest wysiewać w rzędach, pogłębiając nasiona o 2-2,5 cm.Optymalna odległość między rzędami to około 15 cm, a między okazami w rzędzie - około 7 cm.Jeśli obszar jest silnie zarośnięty chwastami, łubin należy sadzić gęsto. Dobrze ocienia glebę i konkuruje z niechcianymi roślinami.
3. W sprzyjających warunkach łubin można uprawiać dwa, a nawet trzy razy w roku. Jeśli ostatni plon fitomasy został zamrożony i nie można go już zaorać, możesz po prostu położyć zamrożoną roślinę na ziemi lub wysłać ją do kompostu.
4. Łubin można nie tylko zaorać, ale także położyć na powierzchni gleby, tworząc ściółkę o dużej szybkości tworzenia się gleby. Można to oczywiście zrobić tylko przy uprawie wieloletnich roślin drzewiastych. Ponadto, jeśli uprawiane rośliny są wysokie, można pozwolić łubinowi kwitnąć, łącząc przyjemne z pożytecznym.

Stosowanie roślin obornika zielonego jest nie tylko korzystne dla gleby i roślin uprawnych, ale także niezwykle korzystne. Łubin może zastąpić około 4 kg obornika na 1 m2. m. W rzeczywistości wydajność tej rośliny jest znacznie wyższa, jeśli weźmiemy pod uwagę jej zdolność do aktywowania procesów glebotwórczych. Więc buduj i oszczędzaj dzięki pięknej roślinie.